الا یا ایّها المهدی (علیه السلام)

الا يا اَيُها المَهدي مُداوم الوَصل ناولها1
كه در دوران هجرانت بسي افتاده مشكلها
صبا از نكهت2 كويت نسيمي سوي ما آورد
ز سوز شعلة شوقت چه تاب افتاد در دلها
چو نور مهر تو تابيد بر دلهاي مشتاقان
ز خود آهنگ حق كردند و بربستند محملها
دل بي‌بهره از مهرت حقيقت را كجا يابد
حق از آئينه رؤيت تجلي كرد بر دلها
بكوي خود نشاني ده كه شوق تو محبّان را
ز تقوي داد زاد ره، ز طاعت بست محملها
بحق سجّاده تزيين كن مهل محراب و منبر را
كه ديوان فلك صورت از آن سازند محفلها
شب تاريك و بيم موج و گردابي چنين حائل
ز غرقاب فراق خود رهي بنما به ساحلها
اگر دانستمي كويت بسر مي‌آمدم سويت
خوشا گر بودمي آگه از راه و رسم منزلها
چو بيني حجت حق را بپايش جان فشان اي فيض
مَتي ما تَلْقَ مَنْ تَهْوي، دَعِ الدُّنيا وَ اَهْمِلها3

پي نوشت :

1 . اي حضرت مهدي وصل مدام، به ساحت حضرتت را نصيب ما فرما.
2 . بوي خوش.
3 . آنگاه كه خواهي به ملاقات آن كس كه هواي او را داري برسي دنيا را واگذاشته و بدان پشت پا زن.